Ellada Kralli 

 Στέκοντας σε έναν δρόμο μόνος όταν η νύχτα είχε απλωθεί πάνω από την πόλη, έψαχνε τα σημάδια που θα τον οδηγούσαν στην μελλοντική του πορεία. Υπήρχε ομίχλη που υψωνόταν πέρα στο κενό. Όλα τα έβλεπε να χάνονται στο ασπρόμαυρο όνειρο μιας αποπνικτικής ατμόσφαιρας. Πίστευε ότι ήταν ξένος για τον κόσμο που ήδη γνώριζε και φοβόταν τα δάκρυα του ουρανού μην τον πνίξουν. Χρόνια χαμένος σε ένα παρελθόν από πληγωμένες καρδιές και οράματα για ένα καλύτερο αύριο, μα μάταια προσπαθούσε χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Η πόλη κοιμόταν και μόνο ο καπνός από τις καμινάδες των σπιτιών ομόρφαιναν την ψυχή του.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 Περπάτησε μέχρι ένα παλιό σταθμό τρένου που πλέον δεν λειτουργούσε πια. Η μοναξιά μόνο ακουγόταν να σφυρίζει ένα τραγούδι και εκείνη ξεπρόβαλε να τον χαιρετήσει χαμογελαστή. Του άγγιξε το πρόσωπο και μετά χάθηκε πέρα στις σκουριασμένες ράγες. Οι αναμνήσεις ήταν το μοναδικό κομμάτι που του είχε απομείνει για να την θυμάται. Το χαμόγελό της και αυτή η προσμονή της άφιξής της τον πλημμύριζε με τόση χαρά που κάθε φορά διαπίστωνε πόσο πολύ τον αγαπάει. Ένα βροχερό πρωί του χειμώνα η λάμψη των ματιών της έσβησε όταν το σώμα της βρέθηκε στις ράγες.

​

  Κοίταζε τον ουρανό με ένα βλέμμα τόσο αφαιρετικό προσμένοντας να βουτήξει σαν ένα πουλί και να την καταπιεί το γαλάζιο χρώμα. Μια ανάσα μόνο την έφερε πιο κοντά στο παρόν που την πονούσε παλεύοντας τις σκοτεινές της σκέψεις. Ήθελε να περπατήσει για να ξεχάσει την λύπη των περασμένων ετών. Η γέφυρα φαινόταν τόσο απομονωμένη και παρατημένη και δάκρυσε με αυτή την απώλεια. Εκείνος δεν θα μπορούσε να την δει ποτέ, μα τα μάτια του ήταν ένας παράδεισος για αυτή και προτίμησε να παραμένει απαρατήρητη παρά να τον πληγώσει με την παρουσία της. Το σκοτάδι το έτρεμε μα μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούσε να τον δει να περιφέρεται σαν σκιά στις ματωμένες μνήμες του μυαλού της. Ο ήλιος δεν θα αργούσε να φανερωθεί και φοβόταν μήπως τον χάσει για πάντα. Έτρεξε μέχρι τις ράγες ενός τρένου που βρίσκονταν πιο κάτω δίνοντας έτσι στην αυγή μια θερμή αγκαλιά για να χαθεί για την αγάπη.

​

  Ένας κόσμος τόσο διαφορετικός, μα και τόσο ίδιος συνάμα. Οι αναθυμήσεις κεντημένες εικόνες στον ιστό μιας αράχνης που καιροφυλαχτεί να τυλίξει το επόμενό της θήραμα για να προσφέρει μια νέα θυσία στην απλότητα του νου. Μια στιγμή που θέλησε να τα αλλάξει όλα με μόνη συντροφιά τη νύχτα που ντυμένη στα λευκά ανυπομονεί να ταξιδέψει την ανθρωπότητα σε μέρη αλλιώτικα.